Muurtje

Eindelijk is het er dan van gekomen: de grote Muur. Deze heet overigens met een goede reden zo. Er zijn alleen bij Beijing al tig plaatsen waar je 'm kan bezoeken en daarnaast kun je 'm tot bijna in Mongolië bij tijd en wijlen her en der terug vinden. Wij zijn naar Mutianyu geweest. Eerst anderhalf uur met de bus en daarna nog een half uur met de auto. Daar eenmaal aangekomen namen we het briljante besluit om te voet naar boven te gaan... Het was tenslotte maar zo'n 550 (Chinese) meter. Badend in het zweet duizelig van alle traptreden kwamen we aan bij een splitsing: nog 350 meter... Uiteindelijk was het het natuurlijk allemaal waard. De Muur is echt heel indrukwekkend. Het ligt niet alleen in een prachtig bergachtig gebied, maar is ook nog verspreid over verschillende bergen en loopt met de glooiing van het landschap mee!

Dat laatste bracht overigens ook wat nadelen met zich mee. Het dalen en stijgen gebeurde met name via trappetjes, waarvan de treden echt authentiek Chinees handwerk waren: Elke was uniek qua hoogte en breedte! Gevolg was dat je een soort achtbaan traject afliep, want helemaal recht...nee.

Dit alles mocht de pret natuurlijk niet drukken. Het feit op de muur te lopen, na alle verhalen en beelden die ik ervan gehoord en gezien heb, was al indrukwekkend, maar de Muur zelf is toch nog weer indrukwekkender dan dat. Ongelofelijk dat dit door mensen is gebouwd! Enige wat ik me wel afvroeg was wie er in godsnaam in dit bergachtige gebied een invasie zou willen doen, dat kan makkelijker lijkt me...

We hebben ons, met veel geklauter en geklim, naar een van de "uiteinden" gelopen. Daar liep de muur wel verder, maar is niet meer toegankelijk voor toeristen. Na een welverdiend biertje en (hopelijk) mooie foto, zijn we weer terug geklauterd naar het beginpunt.